Do dwóch razy sztuka

Zgrać się nie mogą — olsztyńskie teatry serwują premiery w ten sam dzień. Co ma więc zrobić bywalec teatralny? Rozerwać się?

To ja jestem bywalcem teatralnym. Chętnym i wszędobylskim. Jednak Teatr Jaracza i Olsztyński Teatr Lalek krzyżują mi plany.

Tak było dzisiaj — na godz. 17 „Królowa śniegu”, a na godz. 19 scena dla dorosłych — „Elling”. Nie byłoby problemu gdyby pierwszy spektakl trwał godzinę. Śmiało przeszłabym, a nawet złapałabym trochę tchu. Ale niestety — dziś spektakl ciągnął się jak guma. Godz. 18.35, a końca nie widać! Oczywiście nie w tym rzecz, że „lalki” muszą robić króciasy. Sęk w tym, że premiery nie powinny się dublować. Przecież to nie festiwal, że jeden spektakl się kończy, a drugi zaraz zaczyna. To nie Warszawa, gdzie teatrów jest cała masa. To tylko Olsztyn z dwoma teatrami na karku.

Gnałam więc z wywieszonym językiem, by zdążyć. Udało się, ale żadna to przyjemność ścigać się z czasem. Żadna też przyjemność być kartą przetargową w grze. Bo mam wrażenie, że teatry bawią się w kotka i myszkę — przeciągają widza na swoją stronę na zasadzie „która sztuka lepsza z samego tytułu”. Mowa przede wszystkim o notablach i mediach (będących teatrze w pracy). Normalny widz przecież przyjdzie tak, jak kupi sobie bilet, a nie tak, jak go zaproszą.

Czyżby teatry żyły ze sobą jak pies z kotem? Jak premier z prezydentem?

Zapytałam dzisiaj pracownika „lalek”, co jest powodem dublowania terminów. — A to tak przez przypadek wyszło — usłyszałam. Na Boga, ale to nie stało się po raz pierwszy! Ile może być taki przypadków? Ale skoro tak — przypadki pokazują, jak olsztyńskie teatry współpracują ze sobą. W ogóle nie współpracują.

Z teatrami jest jak z autobusami MPK. Albo jadą wszystkie naraz, albo nie jedzie żaden. Ot, polityka kulturalna.