Cyrk zwierząt nie bawi

Nie mają lekkiego życia… Spojrzałam cyrkowym zwierzętom głęboko w oczy i przeraziłam się ich smutkiem. Ba — przeraziłam się stanem czworonogów! Naćpane? Najwidoczniej! Czy tak powinno się je traktować?


Przyjechał cyrk Korona do Olsztyna. Nie byłam z 20 lat (ups, ja taka stara jestem?), więc idę. Fajne są małpy, które ujeżdżają kucyki. Niezłe są też kozy, które jeżdżą na tych samych konikach. Potem te małe klaczki i ogierki dźwigają na sobie rozszalałe dzieciaki. Podobają mi się też zebry, bo pasiaste i posłuszne. W kółku i w kółko biegają.


Czoło chylę przed słoniami, które — mimo iż niezgrabne — z wdziękiem siadają na metalowe podstawy. Ale przyjrzałam się słoniowi stojącemu na uboczu, tyknęłam nawet w ramię znajomych: a co on taki naćpany?


Klauni? Krew mnie zalewa, bo wygłupiać potrafi się każdy. Kupuję tylko jeden numer i to też na zasadzie promocji dla dwóch takich, co księżyc chcieliby ukraść, ale pewnie za dużo piją i ręce im się trzęsą.


Do cyrku idę z aparatem. Kilka dni wcześniej umawiam się z facetem od promocji, że chcę zrobić kilka zdjęć. Mówi, że pogada z szefową i zadzwoni, ale słowa nie dotrzymuje. Nie odbiera też telefonu. Ma kaca, czy nie chce, abym robiła zdjęcia?

Już w cyrku zagaduję z jakimś gościem, że jestem z gazety i chcę mieć kilka cyrkowych ujęć. Idzie spytać szefową, czy mi wolno. Zgodziła się, więc wyjmuję aparat i uwieczniam akrobacje i fiki-miki. Ale nie jest to łatwe — co i raz podchodzi do mnie obsługa: ALEŻ TU OBOWIĄZUJE KATEGORYCZNY ZAKAZ ROBIENIA ZDJĘĆ! Z dziesięciu facetów do mnie podchodzi, a mnie za każdym razem krew zalewa. Może lepiej, gdybym na czole napisała, że mam pozwolenie?

W przerwie na arenie pojawia się szefowa. Pozwala mi wejść do zoo z aparatem — czyli tam, gdzie wszystkie zwierzaki stoją (czasem leżą) w klatkach. I tu oczy w słup!

Podchodzę do zebr, które tak żywiołowo biegały wokół areny, a które teraz stoją jak zaklęte. Naćpane? Nie ja jedyna jestem tego zdania. Tak samo owce, niektóre konie. Ale nie wszystkie — były też dwa łby, które przyciągały uwagę i pozwalały się ze sobą fotografować.

W środku jest ciemno, nie chcę męczyć zwierząt fleszem...

Cyrkowe zwierzęta nie wiedzą, co to jest przyjemność życia w naturze. Zabierana jest im wolność i zabroniona swoboda ruchu. W zamian otrzymują więzienie w małych śmierdzących klatkach, baty treserów, różne okrutne metody tresury, strach, ból i cierpienie. Wszystko po to, aby mogły pokazać bezsensowne, wytresowane numery cyrkowe. Życie zwierzęcia cyrkowego nie ma nic wspólnego z naturalną egzystencją. Te biedne zwierzęta całe swoje życie muszą spędzić albo w ciasnych klatkach, często zakute w łańcuchy (tak jak słonie), albo na arenie, w strachu przed batem tresera. Na arenie zwierzęta mogą się chociaż poruszać, ale 80-90% życia spędzają w klatkach, często tak ciasnych, że z ledwością pozwalających na obrócenie się. Ale życie w klatkach to tylko wstęp do prawdziwych męczarni, które nazywane są tresurą.

Nie zastanawiałam się nigdy nad życiem zwierząt w cyrku. Miałam nadzieję, że ktoś myśli za mnie — że są kontrole, badania i dobrzy ludzie. Ale teraz zaczynam się zastanawiać… Bo dlaczego te zwierzaki są takie osowiałe?

Wszystkie zwierzęta tresowane są pod biczem tresera. Treserzy stosują zasadę: "zmusić biczem do uległości". To wszystko odbywa się w imię zdobywania pieniędzy i zadowolenia ludzi, którzy chcą się bawić kosztem innych istot, nie zważając na ich ból i cierpienie. A przecież, jak to udowadnia tzw. "cyrk chiński", można się w cyrku świetnie bawić bez udziału tresury zwierząt.
(Niewesołe oblicze cyrku)